Deze week las ik een artikel waarin ze de relatie verdeelden in 3 fasen. Fase 1 is Investeren, 2. De status quo en 3. Vertrekken. Los van of het zo makkelijk is om de relatie te verdelen in 3 fasen, vond ik het wel verhelderend.
We kennen het allemaal, die heerlijke eerste fase van investeren in elkaar. Alles voelt fris en nieuw, en de vonken spatten ervan af! Het is een tijd van groei en verbinding. Maar dan, zonder dat je het doorhebt, glij je in die fase die we "de status quo" noemen waarin we ons comfortabel voelen. Je neemt elkaar meer voor lief en hoopt met af en toe wat waardering, een keer seks en die ene avond uiteten dat het wel goed blijft gaan. Of je vertrekt; niet altijd direct fysiek, maar emotioneel nemen we afstand van elkaar.
De status quo vond ik eigenlijk wel lekker klinken. Passend bij het managen van een gezin en van het leven. En wat blijkt: veel relaties zitten ook in die fase dus ik was gerustgesteld. Nou think again, want het blijkt een geniepige vorm van vertrekken, zonder dat je het doorhebt!
De status qou in je relatie is een vorm van vertrekken omdat je niet meer investeert. WAT?
Even een check, waar bevinden jullie je? Blijf je investeren of zijn jullie tevreden? Houdt je je meer bezig met gezinsmanagement dan met elkaar of erger nog, zijn jullie onbewust al aan het vertrekken?
Het liefst willen we terug naar de fase van investeren. En toch blijkt dat moeilijker dan gedacht. Hoe komt dat? Ja, we get it, het is druk. Kids, werk, huishouden - you name it. Maar waar zijn we echt bang voor? Dat de ander ons nog beter leert kennen als we actief investeren? Dat er onverwachte dingen naar boven komen? Dat we écht een keer eerlijk zijn tegen onszelf en elkaar? Dat we onze eigen emoties, variërend van onvrede tot liefdevolle gevoelens, niet aankunnen?
Of is bovenstaande allemaal gelul en is er uberhaupt geen zin en tijd om hierover na te denken en in actie te komen? Even goede vrienden, maar toch hoop ik dat dit niet het gedachtegoed is.
Langzaam vervagen in een liefdeloze waas van 'gemak' is namelijk niet genoeg want voor je het weet zie je je kind ontwikkelen, maar staat de relatie stil.
En dat zou zomaar kunnen betekenen dat je langzaam maar zeker aan het vertrekken bent.