Liefje, ik voel me overspoeld. Mijn hoofd voelt als een computer met altijd 200 tabbladen open. Het is alsof ik nooit echt 'uit' sta, mijn gedachten blijven racen, altijd anticiperend op de volgende behoefte, de volgende huilbui, de volgende to do. De zorg om iedereen van wie ik hou gelukkig te maken stopt nooit.
Van de buitenkant lijkt het alsof ik alle ballen hoog houd, maar van binnen is het een wervelwind. Elk detail houd ik in de gaten, elk klein dingetje dat misgaat voelt als een mislukking.
En hoewel ik met heel mijn hart van het moederschap en onze kinderen hou, voel ik soms alsof ik mezelf verlies. En soms mis ik haar…
De vrouw die kon gaan zonder na te denken over flesjes, luiers of slaapschema's. De vrouw die zichzelf kon zijn zonder zich constant zorgen te maken of ze wel goed genoeg is als moeder. De vrouw die tijd had voor zichzelf zonder zich schuldig te voelen. De vrouw die kon genieten van de stilte zonder constant te luisteren naar de kleinste geluiden uit de kinderkamer.
En liefje, ik heb je hulp nodig. Wij zijn partners in de liefde, in het leven en in het ouderschap. Maar het is essentieel dat we elk onze verantwoordelijkheid nemen. Ik heb je nodig om samen het gewicht te dragen dat het ouderschap met zich meebrengt. Niet omdat ik niet sterk genoeg ben, maar omdat het eerlijk is. Omdat we samen deze prachtige, chaotische, vreugdevolle warboel van het ouderschap zijn aangegaan.
Samen, met volle verantwoordelijkheid, om onze kinderen te laten zien wat een sterk en evenwichtig partnerschap betekent.
En liefje, dan beloof ik, dat ik mezelf eraan zal herinneren dat het oké is om af en toe adempauze te nemen, om tijd voor mezelf te nemen. Dat dat geen afbreuk doet aan de ongelooflijke mama die ik ben. En dat ik jou ook meer ruimte geef om het op jouw manier te doen. En langzaam zal ik leren loslaten….