Gisteren nog had ik de gedachte dat ik mijn vriend iets aan wilde doen. Niet zoiets als blijvende schade aanrichten, maar wel gewoon opzettelijk en bewust pijn doen. Wat ging hieraan vooraf? Door toedoen van mijn vriend kwam mijn vinger klem in een onderdeel van de vaatwasser en dat terwijl ik hem reeds had gewaarschuwd. Het bleef echter bij die gedachte en 10 minuten later stond ik vol verwondering naar hem te kijken toen hij met militaire precisie de plantjes water stond te geven.
De liefde is paradoxaal. Die ene milliseconde is er de gedachte: ‘ik haat je’ en het volgende moment ‘ik bewonder je’. Liefde is complex in haar eenvoud. En juist in de gewonigheid gebeurt het bijzondere. De paradox zit hem ook in: ‘Ik wil je liefhebben, maar ik doe er steeds minder voor.’
We ervaren allemaal deze gemakzucht als het gaat om liefhebben. Nóg meer na de komst van kinderen. We doen minder ons best voor elkaar, er wordt minder gekust, we stellen minder vragen, we gaan minder vaak erop uit en we hebben minder vaak seks. We kunnen dit verklaren aan de hand van hormonen in die eerste verliefdheidsfase en dat er daarna een ‘ander’ soort liefde ontstaat. En oh ja werk, familie, het sociale leven en de kinderen die als een soort van lifebomb overal op de achtergrond schitteren.
Ergens zijn we akkoord gegaan met het feit dat dit gebeurt. Of toch niet als je bedenkt dat liefhebben met zo’n regelmaat mislukt (lees; meer dan 40% van de ouders gaat uit elkaar). Is het omdat we ophouden vragen te stellen? Omdat we niet meer nieuwsgierig zijn naar de ander? Omdat we andere dingen belangrijker vinden?
En hoe kan het dat we die inspanningsverplichting op alle andere gebieden in ons leven wel nastreven, sterker nog, daar doen we steeds harder ons best voor. Neem bijvoorbeeld werk; nóg een extra cursus, langere werkdagen? Geen probleem! S’avonds nog even die laptop open en ook in het weekend zijn we bereikbaar, want ambitieus dat zijn we.
Waarom doen we op dat gebied wel stinkend hard ons best om te slagen? Is het omdat we daarmee status/aanzien verwerven en in de liefde niet? Terwijl het enige dat er uiteindelijk écht toe doet in het leven is gelukkig zijn samen.
Verliefd worden overkomt je, samen blijven is een keuze. En ik denk dat het tijd is dat we betere keuzes gaan maken. Want in één ding is de liefde niet paradoxaal, maar juist glashelder; We moeten kiezen om gekozen te worden.